سراب حل مشکل آلودگی هوا - مجله ایرکا

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، گوش هایمان را به روی حرف های متخصصان باز کنیم. در انگاره ها و پیشفرض هایمان در اداره امور شهری تغییراتی دهیم و راهکارهایی را که سال هاست مطرح می کنیم اما جدی نمی گیریم، این بار واقعاً جدی بگیریم. این بار تنها با مشارکت جمعی همه مان از شوراهای محلات گرفته تا نهادهای سیاستگذاری و سیاستمداران و همه مردم است که می توانیم این مشکل را حل کنیم وگرنه مطمئن باشیم راهکارهایی مثل تعطیل کردن مدارس و درخواست از شهروندان برای بیرون نیاوردن ماشین هایشان، هیچ مسئله ای را حل نخواهد کرد و آلودگی هوا همواره برایمان مسئله ای لاینحل باقی خواهد ماند .

به گزارش ایسنا، ترانه بنی یعقوب، روزنامه نگار، در روزنامه ایران نوشت: شما روزنامه نگارها نمی خواهید فکری به حال هوای آلوده بکنید. نمی خواهید نهادهای مختلف را جمع کنید و بخواهید کاری بنمایند. جان همه در خطر است جان همه و مهم تر از هر کسی، جان بچه هایمان. این جمله ها را یک پزشک این روزها خطاب به من نوشت با نگرانی و دلهره. او گفت از این شرایط عصبانی است و مانده چرا هیچ کس کاری نمی کند. همان سؤالی که روزهاست از خودم می پرسم. سؤالی که حتماً روزهاست از خودتان می پرسید. در جوابش نوشتم که این روزها مدام به این موضوع فکر می کنم این که به عنوان یک روزنامه نگار چه کاری از من ساخته است. به عنوان یک شهروند. به عنوان یک انسان .

راستش را بخواهید، من هم مثل خیلی از شما بارها این روزها با غم و اندوه به آسمان سیاه شده شهر خیره شده ام. به آسمانی که دیگر آبی نیست. بارها اندیشیده ام چه اتفاقی افتاده که شهرمان به این حال و روز افتاده. مثل خیلی از شما انواع جدول هایی که سهم آلودگی هوا را آنالیز نموده اند، بالا و پایین نموده ام. همان جدول هایی که سهم مردم، کارخانه ها، ماشین های سنگین و سوخت های فسیلی را در آلوده کردن هوا آنالیز نموده اند. مثل خیلی از شماها دیده ام که صدای تولیدنمایندگان خودرو در ایران همواره بلند بوده. همواره خودشان را تبرئه نموده و دیگران را مقصر جلوه داده اند. سال هاست می شنوم و می خوانم قرار است خودروهای فرسوده از سطح شهر جمع آوری شوند. سال هاست خبرهایی را دنبال می کنم که باید کامیون های جدید را جایگزین قدیمی ها کرد. سال هاست می خوانم که با گران شدن بنزین مشکل ترافیک کم و در نتیجه آلودگی هوا هم مشکلش حل می گردد. سال هاست طرح های شکست خورده طرح ترافیک را دنبال می کنم. مطالبی می خوانم و می نویسم درباره نقش شهروندان این که باید از ناوگان حمل و نقل عمومی استفاده نمایند. این که باید دوچرخه سوار شوند. این که باید برای رسیدن به راستا های نزدیک پیاده روی نمایند. ناوگان حمل و نقل عمومی تجهیز گردد. این که باید این کار را بکنیم و آن کار را ... .

نمی خواهم سرتان را بیشتر از این با این حرف ها درد بیاورم؛ چرا که می دانم بیشتر از من همه این ها را می دانید. می دانم همه مان خیلی از دلایل آلودگی هوا و راهکارهایش را می شناسیم. می دانیم هوا زندگی ماست و هیچ کس نمی تواند از آن غافل گردد. هیچ کس نمی تواند از عوارض آلودگی هوا قسر در رود. چه غنی باشد و چه فقیر. چه فرادست باشد و چه فرودست. در عین حال نه متخصص محیط زیست هستم و نه درباره شرایط خودروسازی اطلاع دقیقی دارم و نه نقش سوخت های فسیلی را در آلودگی هوا به اندازه متخصصان این رشته می دانم و در عین حال نمی خواهم شعارهای ژورنالیستی حل کوتاه مدت آلودگی هوا سر بدهم؛ چرا که می دانم آلودگی هوا چنان با زندگی ما پیوند خورده و جزئی از زندگی شهری مان شده که هیچ کدام از این تحلیل ها و راهکارها و شعارها به تنهایی کارساز نیست. تنها راه حلی که به ذهنم می رسد، همراهی همه مان برای حل این مشکل است. این که دور هم جمع شویم، عقل جمعی را به کار بگیریم .

گوش هایمان را به روی حرف های متخصصان باز کنیم. در انگاره ها و پیشفرض هایمان در اداره امور شهری تغییراتی دهیم و راهکارهایی را که سال هاست مطرح می کنیم اما جدی نمی گیریم، این بار واقعاً جدی بگیریم. این بار تنها با مشارکت جمعی همه مان از شوراهای محلات گرفته تا نهادهای سیاستگذاری و سیاستمداران و همه مردم است که می توانیم این مشکل را حل کنیم وگرنه مطمئن باشیم راهکارهایی مثل تعطیل کردن مدارس و درخواست از شهروندان برای بیرون نیاوردن ماشین هایشان، هیچ مسئله ای را حل نخواهد کرد و آلودگی هوا همواره برایمان مسئله ای لاینحل باقی خواهد ماند .

منبع:ایسنا