آیا واقعا زندگی ما یک شبیه سازی کامپیوتری است؟ چرا اتفاقا باید از خوش شانسی مان باشد که در دنیای شبیه سازی شده باشیم؟! - مجله ایرکا

ایلان ماسک، مدیر عامل اسپیس ایکس، آشکارا از این مفهوم حمایت کرده و در چند سال گذشته، تیترهای خبری در این مورد پس از اظهار نظرهای او ساخته و پرداخته شده. حتی ستاره شناس و شومن مشهور سریال مستند علمی COSMOS - نیل دگراس تایسون- احتمال چنین چیزی را 50-50 می داند اما از طرف دیگر، برخی آن را یک تکاپوی ذهنی غیر علمی و غیرقابل اثبات می دانند.

با این حال، آنچه امروز می خواهم بگویم این است که اتفاقا این سناریو وحشتناک نیست و شاید اگر واقعا در یک شبیه سازی کامپیوتری زندگی می کنیم، بهترین سناریوی ممکنه را داریم!

وجود در واقعیت دیجیتالی ممکن است مترادف با این است که واقعا در دنیای در آستانه نابودی نیستیم، پس خبری از انقراض ما و به بن بست رسیدن فناوری ها هم نیست.

قرن هاست که از زمان تمثیل غار افلاطون تا مفهوم شیطان فریبکار دکارت، توجه ما به نظریه شبیه سازی جلب شده.

با این همه این فرضیه نخستین بار به صورت دقیق در سال 2003 از طریق فیلسوف سوئدی -نیک بوستروم- تبیین شد.

کل کار او فوق العاده پیچیده است و شامل محاسبات سخت و نماد هایی است که دانشجویان بااستعداد فلسفه را هم به چالش می کشد. اما به طور خلاصه می توان گفت که طبق نظر او یکی از موارد زیر باید صادق باشد:

گزینه A: ما به نقطه ای می رسیم که می توانیم شبیه سازی را غیرقابل تشخیص از دنیای طبیعی کنیم. بنابراین خود ما یک دنیای شبیه سازی شده می سازیم.

گزینه B: ما تکنولوژی ساخت آن را به دست می آوریم، اما به دلایلی، هیچ کس هرگز از آن استفاده نمی کند.

گزینه C: ما هرگز به آن نقطه نمی رسیم. (یعنی انسان ها پیش از آن منقرض می شوند.)

از نظر فنی، بوستروم معتقد است مردم به شبیه سازی علاقه وافری نشان خواهند داد تا از این طریق اصل و نسب خود را درک کنند. اما با توجه به دلبستگی بی دریغ ما به The Sims و Skyrim، می توانم بگویم علاقه ما به شبیه سازی، ریشه های دیگری هم دارد.

ظهور فناوری

بیایید ابتدا در مورد روز موعودی که بوستروم به آن اشاره می کند صحبت کنیم. این نقطه ای است که در آن ما می توانیم در نهایت یک شبیه سازی شبیه به همه جنبه های دنیا خود ایجاد کنیم. فناوری راه هایی برای ایجاد چنین واقعیت کاذبی دارد، پیشرفت های دیجیتالی به ظاهر غیر قابل توقف شده اند.

ماسک غالباً هنگام بحث در مورد نظریه وجودی به این اطمینان اشاره می کند. در کنفرانسی در سال 2016،او توضیح داد که

40 سال پیش ما پونگ داشتیم - دو مستطیل و یک نقطه. حالا بعد 40 ، ما شبیه سازی های گیم بسیار واقع گرایانه و سه بعدی داریم که میلیون ها نفر به طور همزمان در آن بازی می کنند و شرایط هر سال بهتر می شود.

محققان ژاپنی به تازگی یک نسخه دیجیتالی از دنیا را برای همه ایجاد کرده اند و آن را Uchuu نامیده اند که در زبان ژاپنی به معنای فضای بیرونی است. البته هیچ انسانی در آن وجود ندارد، اما واقعی ترین شبیه سازی دنیا تا به امروز محسوب می شود و به منظور کمک به دانشمندان در مورد چگونگی تکامل کیهان ساخته شده.

محققان حتی سعی کرده اند محاسبه کنند که چقدر طول می کشد تا به لحظه ای برسیم که با سهولت یک زندگی شبیه سازی ایجاد کنیم. به نام مثال رضوان ویرک، دانشمند رایانه موسسه فناوری ماساچوست، کتابی در این زمینه نوشته.

تبریک می گوییم تا اینجای مقاله را تاب آورده اید. نفسی تازه کنید. چون ادامه مقاله عجیب تر می شود!

خب، اما چرا ما باید در شبیه سازی باشیم؟

یک صبح سه شنبه دوست داشتنی است، شما در توییتر ول می شد و ناگهان اخباری را مشاهده می کنید که می گویند شبیه سازی زندگی از امروز به بعد امکان پذیر شده. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که یک دکمه قرمز رنگ LAUNCH SIMULATION را فشار دهیم که به صورت آنلاین ارسال می شود.

بشریت در دوراهی قرار می گیرد: فشار دادن یا فشار ندادن دکمه؟

به نظر نمی رسد که کسی بتواند در مقابل وسوسه سفارش دادن این شبیه ساز مقاومت کند. دست کم آن را از روی کنجکاوی فشار می دهید تا ثابت کنید هیچ اتفاقی نمی افتد!

به همین دلیل Bostrom پیشنهاد می کند که گزینه B بسیار نامحتمل است.

پس می ماند گزینه های A و C:

گزینه A: بوستروم عقیده دارد که همان طور که ما نمی توانیم در برابر بازی های فیس بوک، آیفون و ایکس باکس مقاومت کنیم، برنامه نویسانی که زندگی ما را شبیه سازی کرده اند هم نتوانسته اند جلوی خودشان را بگیرند و دکمه شروع دنیای شبیه سازی شده ما را فشرده اند!

باز هم داستان را پیچیده کنیم. ما تعداد بیشماری گیم و بازی شبیه سازی شده داریم، پس بعید است که ابربرنامه نویسان هم فقط یک دنیای شبیه سازی شده درست کرده باشند. احتمالا تعداد بیشماری دنیای شبیه سازی درست کرده اند.

پس با این فرض احتمال اینکه ما دقیقا با وجود بیشمار دنیای شبیه سازی شده درست در دنیای واقعی باشیم، بسیار کمتر از احتمال 50 - 50 ای است که در ابتدای مقاله نقل قول کردم!

خاتمه دنیا؟

اما می رسیم به گزینه C. گزینه C می گفت ما هرگز به حدی نمی رسیم که بتوانیم شبیه ساز واقعی درست کنیم.

این می تواند به خاطر کند شدن فرایند رشد فناوری باشد یا خاتمه دنیا به خاطر مثلا مشکل زیست محیطی، بیماری های همه گیر یا جنگ فراگیر هسته ای یا برخورد سیارک به زمین.

اگر شبیه سازی غیرممکن باشد، متاسفانه امیدی به جاودان بودن بشریت هم نیست.

چندین فیلسوف و دانشمند وجود دارند که استدلال های مخالف با نظریه شبیه سازی ارائه داده اند.

به نام مثال، تیمی از فیزیکدانان نظری از دانشگاه آکسفورد ادعا می کنند که تعداد کافی اتم در دنیا برای ایجاد حافظه محاسباتی کافی برای ذخیره شبیه سازی واقع بینانه وجود ندارد.

این مسئله این سوال را مطرح می کند که آیا ما اصلاً می توانیم هوشکمک یا خودآگاهی را برنامه ریزی کنیم، زیرا انسان ها هنوز در مورد آن اختلاف نظر دارند. مرحله محدود کننده ممکن است ابزار ها نباشد، بلکه دانش باشد.

نوآوری های زیادی در مورد این وسله فلسفی رخ می دهند. یک فرضیه خیره کننده در سال گذشته به چگونگی استدلال بوستروم بر فیزیکی بودن دنیا متکی است و این گزاره را مطرح می کند که واقعیت فقط می تواند تظاهر افکار ما باشد.

مرور و چکیده:

(گزینه A می گوید اگر ماها بتوانیم دنیای شبیه سازی شده بسازیم، پس دیگرانی قبل از ما بوده اند که دنیای شبیه سازی شده ساخته اند و از آنجا که به محض توانایی به شبیه سازی، ما به صورت کنترل نشدنی دنیای شبیه سازی شده خواهیم ساخت، دیگران قبل ما هم تعداد بیشمار دنیای شبیه سازی شده ساخته اند. پس احتمال اینکه خودمان در دنیای شبیه سازی شده دیگران باشیم، خیلی زیاد است.

گزینه B می گوید که اگر ما توانایی ساخت شبیه سازی واقع نما پیدا کنیم ولی جلوی خودمان را بگیریم، تا حدی محتمل می شود که دیگران قبل ما هم توانسته اند جلوی خودشان را بگیرند. اما در ادامه مقاله بحث می کند که گزینه B خیلی غیرمحتمل است.

گزینه C می گوید اگر ما هرگز نتوانیم دنیای شبیه سازی شده بسازیم، به این معنی است که اصلا فرایند شبیه سازی فراگیر احتمال غیرممکن یا خیلی سخت است. در این صورت زندگی ما در یک دنیای شبیه سازی شده رد می شود. اما اگر ما در دنیای واقعی باشیم، نباید مسرور باشیم، چون این به معنی فانی بودن تمدن ماست.)

منبع