ارتباط دانشگاه با صنعت سیستماتیک نیست، دانشگاه می تواند نیازهای صنعت را برآورده کند - مجله ایرکا

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری خبرنگاران، امروزه استارت آپ ها و شرکت های دانش بنیان اغلب بر روی فعالیت های خدماتی مانند فروش، حمل ونقل، تاکسی های اینترنتی و غذا فعالیت می نمایند. از همین رو احتیاج است اکوسیستم استارت آپ ها و کارآفرینان به سمت حوزه های کمتر مورد توجه بـا پتانسـیل بالا و اثـرات اجتماعی و مالی و ملی بالا در شرایط کنونی راهنمایی گردد.

باتوجه به چالش های متعدد کشور در عرصه هایی مانند کشاورزی، سبک زندگی شهرنشینی، مسائل اجتماعی، محیط زیست، آلودگی و انرژی، در این بین گروه ها و شرکت های دانش بنیانی شکل گرفته اند که به صورت غیرمستقیم اندیشه و خلاقیت را وارد چرخه های فراوری تا بازار می نمایند. خبرگزاری خبرنگاران در راستای معرفی و تجربه نگاری فناوری، با گروه های استارت آپی پیروز در قالب پاتوق نخبگان همراه شده و پای صحبت خبرنگارانن نشسته است.

پاتوق نخبگان محفلی برای مخترعان و نخبگان است که در سلسله نشست هایی در راستای معرفی دستاوردها و چالش های استارت آپ ها و شرکت های دانش بنیان در خبرگزاری خبرنگاران برگزار می گردد. در نوزدهمین نشست میزبان فرزاد چراغ پور سماواتی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس، دارای مدرک دکتری مکانیک از دانشگاه صنعتی خواجه نصیر و سازنده ویلچر هوشمند هستیم. در ادامه مشروح این تبادل نظر را می خوانید.

خبرنگاران: هم اکنون در چه مرحله ای قرار دارید؟ تجاری سازی و بازاریابی برایش رخ داده است؟

چراغ پور سماواتی: به نظرم این مسائل احتیاج به بحث جداگانه دارد. چراکه از تشخیص احتیاج تا آماده شدن محصولی که به دست مشتری می رسد تا فروشگاه یا هر شرکتی که آن را می خرد چرخه ای است که مراحل مختلفی دارد. این چرخه از تحقیقات و طراحی اولیه آغاز می گردد. مثلا چرخه طراحی، فرایند پیچیده ای دارد. در واقع طراحی؛ مفهومی، بیسیک، محاسباتی و تفصیلی است.

بعد از این مراحل باید آزمایش گردد. بعد دیسیپلین های مختلف، تخصص های مختلف وارد می شوند. مثلاً طراحی صنعتی در کنار طراحی مکانیکی، الکترونیک قرار می گیرد، کنار مکانیک، این دیسیپلین های مختلف، مرتب طراحی را کامل تر می نمایند تا انتها به پروتوتایپ برسد یعنی نمونه ای که کار کند.

ویلچری ساخته می گردد تا شما به عنوان یک کاربر از آن استفاده کنی، سوارش شوی، بلندت کند، بنشاندت و تخت هم بگردد، با سرعت حرکت کند، ترمز کند، دور بزند، شما در سرعت های مختلف این را تست کنی، واژگون نگردد، احساس خوبی به شما بدهد، احساس راحتی به شما بدهد.

از این قسمت به بعد باز چرخه های متعدد دیگری آغاز می گردد. مثلا اگر بخواهید این را فراوری را به انبوه برسانید و آن را روانه بازار کنید و قیمت تمام شده اش را کم کنید، باید سرمایه گذاری پیدا کنید که این پروتوتایپ را در مقیاس مالی نگاه کند. در واقع هر کدام از اینها باز خودش یک تخصص است.

یعنی اینکه وقتی یک اسپانسر پیدا می گردد، ممکن است اسپانسر دولتی یا دانشگاهی باشد. یا حتی یک سری نهادهایی وابسته به معاونت فناوری ریاست جمهوری یا سرمایه گذاری خصوصی باشد، باید اسنادی مثل بیزینس پلن تهیه گردد و بعد مالی را سنجیده گردد. در این روش نسبت به مدل اروپاییان از خروج ارز جلوگیری می کنیم. به لطف خدا تا به امروز مأموریت مان را به خوبی انجام دادیم. آن رسالتی را که باید به عنوان گروهی تحقیقاتی دانشگاهی برای خود انتخاب کند، انتخاب کردیم و روی موضوعی دست گذاشتیم که احتیاج جامعه است و یک موضوع خیالی نیست در پروژه های اینچنینی باید احتیاجها دیده گردد. آن مواردی که کاربر احتیاج دارد از آن استفاده کند، دانه دانه لحاظ گردد. من به این بخش کار خودمان نمره قبولی می دهم. ولی این بخشی که حالا باید در خصوص چگونگی ادامه راستا صحبت کرد.

من الان دو سال است درگیر همین قسمت هستم. با دانشگاه صحبت، با دوستانی از شهرداری تهران، با خیریه هایی که با معلولین کار می نمایند، مذاکره هایی شده است. با فراوری نمایندگان تجهیزات پزشکی و کسانی که صرفاً مالی نگاه می نمایند صحبت نموده ام. یعنی شناخت احتیاجهای بازار در طیف های مختلف در دو سال گذشته مورد توجه بوده است و کوشش نموده ایم مختصات شان را بشناسم.

خبرنگاران: یکی از دغدغه های ما همین است که مخترعان و دانشمندان ما محصولی را فراوری می نمایند، اما این محصولات در بحث عرضه به بازار و تجاری سازی قفل می گردد. قاعدتاً هم کسانی که در فضای دانشگاهی و نخبگی و کارهای علمی هستند، کارشان بازاریابی نمی گردد که بخواهند این حلقه را به هم وصل نمایند. البته یک دفترهایی به اسم ارتباط دانشگاه با صنعت گذاشته اند ولی هر چه بیشتر به آن ها مراجعه می کنیم، در فرایند پیچیده تری قرار می گیریم. این اتفاقی است که باید محقق وارد آن گردد و نمی گردد، ظاهراً سوری است. آیا مسئله ای در بخش دانشگاهی است؟ آیا در ارتباط گیری و ارتباط صنعت با دانشگاه مشکل دارد؟ دانشگاه که جلو آمده و موارد را شناسایی و رفع می نماید، پس مشکل کجاست؟

چراغ پور سماواتی: به عنوان کسی که این راستا را رفته و هنوز به نتیجه نرسیده، مطمئناً هر چه بگویم تلخ است. باید بگویم فلال جا رفتم، به این علت نشد. علتش این بود. ایراد سیستماتیک این است که واحد دانشگاهی به این قضیه نگاه درستی ندارد. حالا صرفا بدنه دانشگاه آزاد را نمی گویم یا اینکه مثلاً تنها سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی این جور به قضیه نگاه می نماید. قطعا این صحبت من برای خیلی ها خوشایند نیست.

خبرنگاران: در خصوص ارتباط صنعت و دانشگاه چه مسئله ای وجود دارد؟

چراغ پور سماواتی: روی موضوع ارتباط صنعت و دانشگاه، به نظرم مهم ترین مسئله این است که دانشگاه ها به نوعی متولی فراوری فناوری هستند. حالا در کشورهای مختلف به انواع مختلف است. در ایران ما غیر از بچه هایی که از دانشگاه فارغ التحصیل می شوند، مرجع دیگری نداریم که بگوییم متولی فراوری فناوری از نظر نیروی انسانی هستند. مثلاً از چین 100 متخصص وارد می کنیم برای مان ویلچر را طراحی نمایند.

در صورتیکه نباید این طور باشد. امید به همان کسانی است که از دانشگاه فارغ التحصیل می شوند و عموماً دور استادی جمع می شوند و روی موضوعی تحت عنوان تحقیق و پژوهش کار می نمایند. به نوعی با این روش ایده ها به صنعت دست به دست می شوند.

همین جا باید تحلیل کرد آیا واقعاً درهای صنعت برای دانشگاه ها باز هست یا نه؟ به چه علت؟ صورت مسئله ای اینجا باز می گردد که آیا صنعت ما این اطمینان را دارد که احتیاجهایش را دانشگاه ها حل نمایند یا چشمش به دنبال این است که با قیمت مناسب تر مثلاً از چین یا کشوری دیگر جنس مورد نظر خود را وارد کند. نکته ای جالب این است ما یک واژه تکنولوژی داریم که موضوعی است که روی آن بحث می کنیم. واژه فارسی معادل آن را نمی دانیم.

انتهای پیغام/4040/