مولدسازی می خواهید؛ بانک ها را واگذار کنید، چرا صداوسیما را مولدسازی نمی کنید؟
به گزارش مجله ایرکا، فرهاد قنبری در یادداشتی برای اعتماد آنلاین نوشت: در نئولیبرالترین کشور های جهان هم دولت ها در حوزه هایی مانند آموزش، بهداشت، حمایت از خانواده های پرجمعیت، کهنسالان، افراد از کارافتاده، افراد زیر خط فقر، بیکاران و امثالهم دخالت هایی نموده و کوشش می کنند تا از کیفیت آموزش و سلامت و تامین احتیاج های اولیه شهروندان مطمئن شده و از توسعه افسارگسیخته فاصله طبقاتی جلوگیری کنند.
در مقابل در آن کشور ها دولت ها سعی می نمایند، از حوزه های پولساز و پردرآمدی مانند صنعت [فولاد، خودرو سازی، پتروشیمی و نفت و انرژی و..]یا حوزه هایی مانند بانکداری، ورزش و هنر و تلویزیون فاصله بگیرند و تا آنجا که می توانند دست بخش خصوصی را برای سرمایه گذاری در این حوزه ها باز بگذارند و جز در دریافت مالیات هیچگونه دخالتی در نحوه اداره و عملکرد آن ها نداشته باشند.
اما در ایران که دهه هاست شعار اصلیش مبارزه با سرمایه داری و لیبرالیسم است، خصوصی سازی منطقی کاملا برعکس جوامع نئولیبرال دارد و به بهانه مبارزه با ناکارآمدی و رانت انگشت روی آموزش و بهداشت و نان شب آسیب پذیرترین اقشار جامعه می گذارد.
در ایران (برعکس جهان) دولت علاقه ای به قبول مسئولیت در حوزه های هزینه بری مانند آموزش، واردات واکسن و بهداشت، خدمات اجتماعی- رفاهی و امثالهم ندارد و از هر فرصتی برای واگذاری این حوزه ها به بخش خصوصی دریغ نمی نماید. (نمونه های متعدد حمایت سیاست مداران و حاکمان از واگذاری مدارس و دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجویی و بیمارستان ها به بخش خصوصی حاکی از آن است که دولت علاقه ای به در دست نگه داشتن ارگان هایی که مصرف نماینده صرف بوده و پولی به خزانه واریز نمی نمایند، ندارند.)
در مقابل بخش های مالی پول سازی مانند مخابرات، خودرو سازی، فولاد، ذوب آهن، بانک یا حوزه های تبلیغاتی مانند ورزش و تلویزیون [که در تمام کشور های لیبرال خصوصی است]چیز هایی هستند که دولت ها چهار دست وپا خود را به روی آن ها انداخته و با هیچ منطق و استدلالی حاضر به کوچکترین عقب نشینی و واگذاری آن ها به بخش خصوصی را ندارند.
این اقتصاد دولتی عجیب و غریب و خاص ایران به چند طریق زمینه رانتخواری و فساد مالی گسترده را ایجاد می نماید. اول آنکه به مدیران رانتی با حقوق های نجومی احتیاج است. دوم آنکه دلیل انتخاب اغلب این مدیران نه تخصص بلکه روابط با حاکمان است و به دلیل عدم کارآیی مسائل فراوانی ایجاد نموده و باعث ورشکستگی آن صنعت و حرفه می گردد. (مدیران استقلال و پرسپولیس که تفاوت میان توپ و چغندر را نمی دانستند و نمی دانند را به خاطر بیاوریم) و سوم آنکه بستر مناسبی برای رانتخواری و پولشویی و فساد ایجاد می نمایند و چهارم آنکه باعث افت بیشتر کیفیت حوزه بهداشت سلامت و آموزش برای مردم به ویژه اقشار فرودست می گردد.
حالا دولت به بهانه کوچک کردن بار مسئولیتی دولت در حال اجرای قانونی به نام مولدسازی و فروش اموال دولتی است که در این راستا بسیاری از مدارس مازاد دولتی در بعضی روستا های کشور نیز در فهرست فروش قرار گرفته است.
اما سوال اینجاست که دولت چرا سراغ خصوصی سازی و مولد سازی در حوزه های پر فساد و رانت زای اقتصاد کشور نمی رود؟
چرا دولت باشگاه استقلال و پرسپولیس و باشگاه های ورزشی را مولدسازی نمی نماید و پولی که به جیب این باشگاه ها می ریزد را به خود مردم نمی دهد تا هر کس که دلش تماشای فوتبال خواست هزینه آن را از جیبش بپردازد؟
چرا صداوسیما را مولدسازی نمی نماید و پول مردم را به خودشان نمی دهد تا هر کس که دلش برنامه های تلویزیون را خواست برایش هزینه نماید؟
چرا دولت صنعت و شرکت های دولتی و بانک ها را به بخش خصوصی واگذار نمی نماید تا کمی از اخبار اختلاس های نجومی بکاهد؟
منبع: فرارو